Η αρχαία πόλη βρίσκεται στα νοτιοδυτικά του σύγχρονου οικισμού της Ανώπολης, στο ύψωμα της Αγ. Αικατερίνης που κατοπτεύει ξηρά και θάλασσα. Την πρόσβαση στη θάλασσα εξασφάλιζε το λιμάνι του αρχαίου Φοίνικα, του σημερινού Λουτρού. Η πόλη γνώρισε περιόδους ακμής κατά τους ελληνιστικούς, ρωμαϊκούς και βυζαντινούς χρόνους. Τον 3ο αι. π.Χ. καταλαμβάνεται από τους κατοίκους της γειτονικής Αραδήν, ενώ την ίδια περίοδο ξεκινά και η οχύρωση της. Στους ελληνιστικούς χρόνους, σύμφωνα με πηγές ανήκε στις 30 πόλεις του νησιού που συμμάχησαν με τον Ευμένη Β ́ το 183 π.Χ.. Αιώνες αργότερα, τόσο η πόλη όσο και το οροπέδιο της Ανώπολης αποτέλεσαν καταφύγιο επαναστατών την περίοδο της Ενετοκρατίας. Μετά την ήττα των επαναστατών ο οικισμός εγκαταλείπεται και ξανακατοικείται στους οθωμανικούς χρόνους, όπου ακμάζει λόγω της ναυτικής του δραστηριότητας. Στον αρχαιολογικό χώρο διατηρούνται τμήματα των τειχών, θεμέλια κατοικιών, τμήματα της θεμελίωσης μεγάλου ναού, δεξαμενή και στην περιοχή του νεκροταφείου ταφές ρωμαϊκής περιόδου. Η έκταση της ανεσκαμμένης πόλης εκτείνεται μέχρι το οθωμανικό κάστρο στα νότια του λόφου.