Η Μονή βρίσκεται στο δυτικό ορεινό τμήμα των Αστερουσίων σε υψόμετρο 440μ, σε περιοχή που αποτέλεσε τον πυρήνα του μοναστικού κινήματος για τη νότια Κρήτη. Η ίδρυση της τοποθετείται πιθανώς τον 16ο αιώνα, κατά τον οποίο γνώρισε μεγάλη πνευματική ακμή. Το γεγονός επιβεβαιώνεται από τη λειτουργία εργαστηρίου αντιγραφής χειρογράφων. Με τη Μονή συνδέονται επίσης σημαντικές πνευματικές προσωπικότητες του 16ου και 17ου αιώνα. Την περίοδο της επανάστασης του 1821 και 1866 το μοναστήρι δέχτηκε επίθεση από τους Οθωμανούς ως αντίποινα για την συνεισφορά του στον αγώνα, σύντομα όμως αποκαταστάθηκε και επαναλειτούργησε. Μέχρι και τις αρχές του 20ου αιώνα η αδελφότητα αριθμούσε 21 μέλη.

Η δομή του μοναστηριού ήταν φρουριακή ορθογώνιου σχήματος, με πύργους και επάλξεις, όμως οι καταστροφές μετά τα γεγονότα των επαναστάσεων του 19ου αιώνα αλλοίωσαν την αρχιτεκτονική του. Σήμερα εντός του περιβόλου σώζονται κτίρια του 18ου και 19ου αιώνα. Το καθολικό είναι τρίκλιτο, αφιερωμένο στον Άγιο Αντώνιο, στη Μεταμόρφωση του Σωτήρως και στους Τρεις Ιεράρχες και ανακατασκευάζεται το 1837, σύμφωνα με επιγραφή.

Ενδιαφέρουσα είναι η συλλογή αντικειμένων εκκλησιαστικής τέχνης, χειρογράφων και βιβλίων που φυλάσσονται στη Μονή.